Tennisarm, Laterale Epicondylitis

In de traditionele medische visie is de tennisarm (laterale epicondylitis) een vorm van tendinitis; men gaat er van uit dat de pezen rond de elleboog last hebben van microscopisch kleine scheurtjes, die zijn veroorzaakt door overbelasting of letsel.

Als de diagnose van tendinitis echter correct is, zou je verwachten rond de elleboog tekenen van een ontsteking aan te treffen, omdat het lichaam probeert het beschadigde weefsel te laten genezen. Een ontsteking herkent men aan een rode huid, zwelling, pijn en een hogere temperatuur op de plek. Zonder deze tekens is het onwaarschijnlijk dat we met tendinitis te maken hebben.

Jammer genoeg is de term “tendinitis” vrijwel een synoniem geworden met pijn. De diagnose is gewoonlijk gebaseerd op niet meer dan je mededeling dat je elleboog pijn doet. De artsen Travell en Simons zeggen in hun bekende standaardwerk over myofasciale pijn, dat triggerpoints in de spieren van de onderarm de voornaamste oorzaak zijn van pijn in de elleboog, niet tendinitis. Als triggerpointtherapie verlichting biedt, kan tendinitis snel worden uitgesloten.
Onstekingsremmers, pijnstillers, injecties met steroïden, rekoefeningen en rust worden meestal voorgeschreven aan mensen met een tennisarm, alhoewel geen van deze remedies bij triggerpoints een adequate therapie vormen.

Rust wordt bij een tennisarm altijd aangeraden, maar dat is niet de beste therapie als triggerpoints de oorzaak zijn van de pijn. Rust kan triggerpoints tot een latente toestand terugbrengen, maar het verhelpt ze niet. Als je de activiteit die de tennisarm veroorzaakte weer oppakt, komt de pijn meteen weer terug, en vaak net zo heftig. Immobilisatie van de elleboog middels een brace of mitella stelt de elleboog op nonactief en geven dan verlichting. Dit is slecht voor korte tijd een oplossing. Immobilisatie kan triggerpoints verergeren en uiteindelijk de pijn versterken.

Aan de andere kant, beweging kan voor een tennisarm net zo slecht zijn als daarmee de armen, handen en vingers worden overbelast. Fysiotherapie kan zelfs een slecht effect hebben als oefeningen en strekkingen worden voorgeschreven. Een spier met triggerpoints biedt actief weerstand tegen strekkingen vanwege het risico dat men de spier overstrekt en de aanhechtingen verrekt.

Een pijnlijke elleboog kan ook krachteloos lijken, maar het doen van oefeningen met het doel hem te versterken, is niet alleen ineffectief maar ook niet nodig. Myofasciale triggerpoints verzwakken tijdelijk spieren die op de elleboog werken, als middel om ze te beschermen tegen nog meer overbelasting of misbruik. Er is geen atrofie. Meestal komt de volledige kracht weer terug binnen korte tijd nadat triggerpoints zijn gedeactiveerd.

Als je werkelijk tendinitis en de bijbehorende ontsteking hebt, kunnen triggerpoints in de spieren nog steeds de oorspronkelijke oorzaak van de klacht zijn. De aanhechtingen rond de elleboog kunnen geirriteerd door de constante spanning die triggerpoints in de spieren veroorzaken. Dit kan de directe oorzaak zijn van de ontsteking en degeneratieve veranderingen die in de elleboog ontstaan. Zelfs als er aantoonbaar sprake is van een ontsteking is triggerpointtherapie de meeste geschikte behandelvorm, omdat het iets doet aan de bron van de problemen. www.triggerpointboek.nl